Livsteikn

Her går det unna. Hadde jo eigentlig tenkt å oppdatere bloggen mykje oftare enn dette, men jammen er det gått over ei veke sidan sist. Hektisk har det vore, har stort sett program heile dagane, og om kveldane er det mat og elles ikkje tid til så fryktelig mykje anna. Ein ny tur til Lilongwe har eg vore og, på ny fikserunde. Det er nok litt fordi det framleis er mykje praktisk styr som følgjer med å flytte til nytt land og nytt hus, spesielt når huset har ein heil del manglar både innvendig og utvendig.

Og internett er det best å bruke på kultursenteret, der det faktisk fungerer strålande etter arbeidstid (når ikkje alle tilsette i offentleg administrasjon og kundar på internett-kafeen prøver å bruke same wi-fi’en på ein gong). Problemet med å bruke internett på kultursenteret etter arbeidstid er at det veldig fort blir mørkt. Det er for så vidt ikkje eit problem i seg sjølv, men når eg då skal heim, er det ikkje veldig fristande å gå aleine eit kvarter i stupmørket over ei gammal gjengrodd flystripe, med flust av laushundar og ymse folk (dei fleste heilt sikkert normale, hyggelege menneske, men også nokre rusa og gale – tilsynelatande).  Sannsynlegvis hadde det vore heilt trygt, men det kan eg ikkje vite, og for meg er det veldig uvant å ikkje kjenne meg trygg.

Problemet med å komme seg heim om kvelden løyser seg forhåpentleg ganske snart; eg skal kjøpe meg bil! Det gler eg meg veldig til, spesielt å sleppe å vere avhengig av at nokon kan følgje meg eller køyre meg heim. Då kan eg ta meg ein tur til kultursenteret og bruke internett akkurat når eg vil, eller på besøk til folk – eller berre slappe av heime i vissa om at eg kan dra ut, om eg vil.

Eg skal prøve å blogge ofte og kort, heller enn sjeldan og langt. Vi får sjå korleis det går – det skjer så mykje, og det er så mange ting eg tenkjer at eg burde skrive om, at det veldig fort framstår som ei overveldande oppgåve å i det heile tatt skulle begynne. Men eg jobbar med å ikkje vere så pirkete, og heller berre skrive. Som no, denne teksten har eg skrive på 15 min på kontoret, mest for å komme i gang igjen og senke lista for meg sjølv. Eg har også lovt meg sjølv å bli flinkare på bilete-fronten, men det er ein av dei tinga som bidrar til at blogg-oppgåvene kjennast store og tidkrevjande, så de får bere over med meg J

Til slutt må eg understreke at eg har det veldig bra! Der er framleis mykje å ordne i huset (t.d. insektnett framfor dører og vindauge…), her er ganske mange bugs å venne seg til, eg har førebels ikkje bil og må på møte kl halv ni laurdag morgon. Men folka er utruleg hyggelege, jobben kjempeinteressant og toleransen min for sære bugs overalt blir styrka i overraskande tempo – dessutan er det desidert verst no i regntida, noko som betyr at det blir færre av dei samstundes som eg bryr meg mindre og mindre. Og etter møtet mitt på laurdag (om veret er bra) skal vi på stranda!

Dette vart ganske tilfeldig, og litt usamanhengande, men no er eg i alle fall i gang igjen. Meir snart, eg lovar!

Dette biletet burde vore rotert 90 gradar mot klokka / venstre. Det trudde eg då og at eg hadde gjort, men det ser ikkje slik ut. Sidan eg ikkje gidder å bruke meir tid på det no, får de heller legge hovudet på skakke når de skal studere den nydelige kattungen vi hadde med tilbake frå Lilongwe. Den andre (ja, det var to) er ikkje med på biletet, men er på fanget til Cecilie i setet ved sida av. Thomas og Cecilie skal ha den eine, den andre skal Jack ha. Ingen katt på meg altså, men eg har jo Joy! Uansett blir det heilt sikker oppdateringar på både hund og katt, med høvelege bilete. Forhåpentleg rett veg.

Denne gongen tok vi ein annan veg tilbake frå Lilongwe, om Kasungu. Det var lenger, men også veldig vakkert. Eg gler meg til å sjå meir av landet, og prøve å vise dykk kor flott det er her! Her har eg tatt bilete frå bilen, i fart. Seinare var eg sjåfør også, og det var overraskande lett å køyre på feil side av bilen og vegen. Kanskje fordi det ikkje var så fryktelig mange andre bilar, det vil vise seg når eg etter kvart skal køyre rundt i eigen bil.