To skritt fram og tre tilbake

Det er ikkje alltid like lett å vere maks motivert for jobben. Dette gjeld sjølvsagt for (nesten) alle som har ein jobb, og er på ingen måte uventa. Noko som gjer det litt ekstra slitsamt er derimot kombinasjonen med å samstundes skulle leve i eit framand, nytt land, der dei fleste ting ikkje fungerer som dei skal, og på langt nær slik vi er vande til. Ikkje minst gjeld dette på jobb.

Gjennom førebuingskurset med Fredskorpset i Sør-Afrika, rett før vi reiste hit, vart vi (sjølvsagt) førebudd. På at det kom til å bli vanskeleg å oppnå alle resultata vi ønskjer, og at det kan vere krevjande å jobbe i ein svært annleis kultur. Dette har eg og – intellektuelt – vore klar over sidan før eg søkte jobben. Dessverre er ikkje slik kunnskap eit hinder for at det blir nettopp slik ein har forventa.

Ein av tinga eg har jobba mykje med sidan eg kom hit er å utvikle restauranten vi driv på kultursenteret. Både service, økonomistyring, meny og personalhandtering har vore tema, og i slutten av april var det deilig å konstatere at alt dette såg ut til å vere på rett veg. Det har tatt lang tid og kravd mykje jobb, og det har på ingen måte vore samanliknbart med korleis same type jobb hadde vore i Norge. Noko som sjølvsagt har vore frustrerande i seg sjølv, men forventninga om at slik kom det til å bli har gjort det lettare.

Når eg då kjem tilbake etter tre veker med deilig ferie og finn at all framgangen ser ut til å ha forsvunne medan eg var borte, er det verre. Og ikkje berre den framgangen som har komme sidan eg kom hit; deler av drifta ser til og med ut til å ha blitt dårligare enn utgangspunktet. Då er det vanskeleg å halde motivasjonen på topp.

Heldigvis går slike ting i bølgjer, og heldigvis er eg generelt svært optimistisk av meg. No trur eg motivasjonen er på veg opp att, og eg trur vi kan snu ting rundt slik at det går rett veg igjen. Og sjølv om kunnskap om at ting vil bli vanskeleg ikkje hindrar det i å faktisk bli vanskelig, er det ei trøyst når alt ser litt svart ut. Det gjer det lettare for meg å gjere det eg alltid prøver på, nemlig å overbevise meg sjølv om at det kjem til å ordne seg.

Her på den sørlege halvkula er det vinter no, og det er blitt kaldare i veret. Og litt verre enn det var for tre månadar sidan at det berre er kaldt vatn i dusjen. Likevel er det ikkje så verst å bo i Malawi. Innimellom blir det litt mykje på ein gong, men noko av poenget med dette året var jo å utfordre meg sjølv. Og stort sett er livet ganske fint. Trass alt er klimaet no veldig behagelig, det er sol kvar dag, og eg har gode vennar å tilbringe fritida med. I juli får eg besøk og skal ha ferie igjen, i det heile er det mykje å gle seg over. Og sjølv om jobben kan vere krevjande, klarar eg ikkje heilt å miste troa på at det likevel er mogleg å få til positive endringar. Så får eg heller gjere opp status når året er slutt.