Fish Eagle Bay, baby!

Jada, eg veit eg sa at eg skal skrive oftare. Og at det no er lengre enn lengst sidan sist eg skreiv. Men er framleis hektisk her - sidan sist har eg (mellom anna):

• laga pizza her for første gang. Ikkje veldig vellykka, dels skuldast dette den skrekkelige osten, som ifølgje Josh (amerikansk fredskorpsfrivillig som vi er ein del saman med) er heilt lik den vederstyggelege spray cheese'en som dei har i USA, dels at ovnsdøra mi ikkje kan lukkast skikkelig, slik at botn aldri vart gjennomstekt. Men har blitt lova ny ovn, og har kjøpt kjevle i hovudstaden! Så dette kan berre gå framover :)

• vore i bursdagsfest til kona til sjefen, festa og dansa heile natta sidan sjefen insisterte på at vi måtte sjå soloppgangen før vi gjekk heim
• gitt beskjed til vakta mi om at det ikkje er greitt at han ikkje kjem på jobb fordi det regnar
• vore ein tur til i Lilongwe for å fornye visum. På turen dit satt vi på i ein lastebil, seks stykker satt inni førarhuset, der det er to seter. Resten satt på lasteplanet. På vegen heim brukte vi denne skjønne saken, som vi har leid for ein ikkje altfor dyr penge:

• banna og steika litt over Blogger og manglande moglegheiter til redigering (akkurat no)
• endelig fått møte snekkaren som skal ordne insektnett foran dører og vindauge i huset mitt. Han skulle eigentleg starte arbeidet for to veker sidan - no er han i gang! Veit ikkje heilt kor mykje det vil hjelpe, sidan ingen av dørene eller vindauga passar i rammene sine, og det uansett er store glipper som ein katt lett ville komme seg inn gjennom. Menmen, han er i gang! Dessutan har eg kjøpt meg stort myggnett til senga mi i Lilongwe, pluss ny pute, så no er det skikkelig luksus å sove i senga mi.
• ikkje minst: tilbrakt heile denne helga, altså to netter, på lodgen Fish Eagle Bay. På stranda, ved innsjøen. Paradis.

• leika i vatnet, spilt tennis, blitt solbrent. Kost meg ihjel.

I morgon blir det - nok ein - tur til Lilongwe. Sukk. Men skal kjøpe bil! Har endelig fått ordna med pengar, det å faktisk få pengar frå Norge til Malawi er den største utfordringa når ein skal kjøpe bil. Men takka vere Nikolai, ein annan nordmann og FKar som bor i Kasungu, er vi no fullt utrusta til å faktisk få vår heilt eigne bil! Hurra! Skal prøve å oppdatere snart, må jo legge ut skrytebilete av bilen, om ikkje anna. Klemz!

Azungu!

Å gå rundt i Nkhotakota er ikkje heilt som å gå rundt i Bergen eller Florø. Eller Oslo eller Barcelona, for den saks skuld. Spesielt dei første dagane minna det å gå frå huset til kontoret, om lag 15 minutt medium til rask gange, ikkje særleg mykje om å komme seg på jobb i Norge. Meir som å vere den nye attraksjonen i dyrehagen. Eller kanskje det er litt slik det er å vere kjendis? Skikkelig verdskjendis i ei lita norsk bygd, altså, ikkje som statsministeren i Oslo.

Reaksjonane til dei forbipasserande (eller dei som kjem springande til, som ungar i alderen 2-12) varierer veldig. Men den norske måten å forholde seg til framande om morgonen på, altså ikkje i det heile tatt, gjeld mest ikkje for nokon grupper. Dei fleste nøyer seg med å stirre. Openlyst og lenge. Nokre ser morske ut, nokre smiler eller til og med ler, dei fleste berre forvirra eller nysgjerrige. Så har du ein god del som helsar, stort sett med spørsmål om ”how are you?” eller liknande. Til dei er det veldig hyggelig å smile og svare jo, takk, berre bra, kva med deg?

Den siste gruppa kan det vere vanskeleg å vite om prøver å oppnå kontakt med deg, eller om dei berre ropar til andre eller seg sjølv? Nokre av dei prøver definitivt å få kontakt, men for andre kan det høyrast ut som eit alarmskrik – spesielt ungane. Azungu! ropar dei, så strøymer det til ungar som glor og fnisar eller ser sjenert vekk. Eller prøver seg med ein ”give me my money” eller ”give me money” eller ganske enkelt ”money”. Nokre har skjønt at dette ikkje er særleg effektivt, så dei prøver seg med ymse variantar der money er bytta ut med bottle. Her, som i Norge, er det nemlig pant på flasker.

Den gangen eg har kjent meg mest på utstilling var då eg tilfeldigvis gjekk aleine nedover vegen rett etter ein fotballkamp var over. Då gjekk eg motsett veg som nokre hundre menn, som alle saman stirra medan dei gjekk forbi. Den søtaste episoden var då ein unge på maks halvanna år, som satt bakpå sykkelen til faren, såg svært morskt på meg mens han prøvde å seie azungu.

Azungu betyr ”kviting”. Eller, eigentleg betyr det kvitingar, altså fleirtal – eintalsvarianten er mzungu. I starten trudde eg dei ropte azungu fordi eg alltid gjekk saman med Thomas, og det då sjølvsagt var to av oss. Men dei heldt fram med fleirtalsvarianten også etter han og Cecilie flytta til det andre huset, og eg går aleine til jobb. Det viser seg at dette er ein meir høfleg måte å rope kviting på. På chichewa er det nemlig veldig viktig å vere høflig, og ein vanleg måte å uttrykke respekt på, er å bruke fleirtalsform. Slik som De eller Dykkar på norsk (i ”gamle dagar”).

Etter kvart har det blitt mindre azungu!, når folk no har begynt å kjenne meg att. Til gjengjeld er det fleire som helsar, både på engelsk og chichewa. No når eg ikkje lenger går saman med ein mann er det mange fleire unge menn som kjem bort og helsar, og kanskje til og med spør kva eg heiter. Men også søte, godt vaksne damer, på veg til jobb om morgonen smilar til meg når eg går forbi. Når eg då spør ”muli bwanji?” – korleis går det? – blir dei veldig glade, svarar høfleg og takkar. Kanskje dei ler litt av meg etterpå også, men det er tydeleg at dei set pris på slike hyggelege utvekslingar av frasar, og at eg har lært meg det på deira språk. Eg gler meg til å bli kjent med enno fleire, og ikkje minst lære meir chichewa!

Dette er den gamle flystripa eg kryssar diagonalt kvar morgon.
Rett fram, ca der trea er, ligg huset mitt.

Og dette er andre vegen, ned til venstre ligg sentrum.
Skal legge ut bilete av både byen og huset mitt etter kvart.

Vatn

Framleis ikkje vatn i huset, men plenty utomhus! (Sjølv om det ikkje er så lett å sjå på dette biletet.) Har kjøpt meg ny paraply, sidan eg gløymte den første heime i dag - no har eg to :) visstnok skal det kraftigaste regnet komme i slutten av månaden og i mars, så greitt å vere budd.

Bilete!

Testar ut Blogger-appen på mobilen - her er bilete av Joy, av kattungane og frå turen vi hadde på stranda på søndag :) hadde med sør-afrikansk sprudlevin kjøpt i Lilongwe, og skåla for at vi er på plass og i gang!

Alt er relativt

Går no inn i andre døgn utan vatn i huset. Sjølvsagt irriterande, men med hushjelp som kan gå og hente vatn i bøtte går det heilt greitt. Om ikkje anna gjer det at eg set større pris på å ha innlagt vatn til vanleg! Etter å ha komme litt for seint på jobb (fordi ting tar litt lengre tid når vatnet må hentast ein km unna i staden for i springen), oppdaga eg at her er ikkje straum i dag, og derfor heller ikkje internett. Då er det fint med iPad! Så får eg testa ut Blogger-appen her og :)

Har også lasta ned app til mobilen, og prøvd å laste opp bilete, men alt kan jo ikkje fungere som planlagt... Førebels berre internettilkopling på mobilen med wi-fi (av ein eller annan grunn får eg ikkje kopla meg til via mobilnettet). I går ville den ikkje kople til der heller, og i dag er det ikkje nett i det heile. Jaja, vi får satse på at eg får ordna nokre bilete etter kvart - og at vatn og straum bestemmer seg for å komme tilbake. I det minste har eg vatn på kontoret, og straum heime, så eigentleg kan eg ikkje klage.

Livsteikn

Her går det unna. Hadde jo eigentlig tenkt å oppdatere bloggen mykje oftare enn dette, men jammen er det gått over ei veke sidan sist. Hektisk har det vore, har stort sett program heile dagane, og om kveldane er det mat og elles ikkje tid til så fryktelig mykje anna. Ein ny tur til Lilongwe har eg vore og, på ny fikserunde. Det er nok litt fordi det framleis er mykje praktisk styr som følgjer med å flytte til nytt land og nytt hus, spesielt når huset har ein heil del manglar både innvendig og utvendig.

Og internett er det best å bruke på kultursenteret, der det faktisk fungerer strålande etter arbeidstid (når ikkje alle tilsette i offentleg administrasjon og kundar på internett-kafeen prøver å bruke same wi-fi’en på ein gong). Problemet med å bruke internett på kultursenteret etter arbeidstid er at det veldig fort blir mørkt. Det er for så vidt ikkje eit problem i seg sjølv, men når eg då skal heim, er det ikkje veldig fristande å gå aleine eit kvarter i stupmørket over ei gammal gjengrodd flystripe, med flust av laushundar og ymse folk (dei fleste heilt sikkert normale, hyggelege menneske, men også nokre rusa og gale – tilsynelatande).  Sannsynlegvis hadde det vore heilt trygt, men det kan eg ikkje vite, og for meg er det veldig uvant å ikkje kjenne meg trygg.

Problemet med å komme seg heim om kvelden løyser seg forhåpentleg ganske snart; eg skal kjøpe meg bil! Det gler eg meg veldig til, spesielt å sleppe å vere avhengig av at nokon kan følgje meg eller køyre meg heim. Då kan eg ta meg ein tur til kultursenteret og bruke internett akkurat når eg vil, eller på besøk til folk – eller berre slappe av heime i vissa om at eg kan dra ut, om eg vil.

Eg skal prøve å blogge ofte og kort, heller enn sjeldan og langt. Vi får sjå korleis det går – det skjer så mykje, og det er så mange ting eg tenkjer at eg burde skrive om, at det veldig fort framstår som ei overveldande oppgåve å i det heile tatt skulle begynne. Men eg jobbar med å ikkje vere så pirkete, og heller berre skrive. Som no, denne teksten har eg skrive på 15 min på kontoret, mest for å komme i gang igjen og senke lista for meg sjølv. Eg har også lovt meg sjølv å bli flinkare på bilete-fronten, men det er ein av dei tinga som bidrar til at blogg-oppgåvene kjennast store og tidkrevjande, så de får bere over med meg J

Til slutt må eg understreke at eg har det veldig bra! Der er framleis mykje å ordne i huset (t.d. insektnett framfor dører og vindauge…), her er ganske mange bugs å venne seg til, eg har førebels ikkje bil og må på møte kl halv ni laurdag morgon. Men folka er utruleg hyggelege, jobben kjempeinteressant og toleransen min for sære bugs overalt blir styrka i overraskande tempo – dessutan er det desidert verst no i regntida, noko som betyr at det blir færre av dei samstundes som eg bryr meg mindre og mindre. Og etter møtet mitt på laurdag (om veret er bra) skal vi på stranda!

Dette vart ganske tilfeldig, og litt usamanhengande, men no er eg i alle fall i gang igjen. Meir snart, eg lovar!

Dette biletet burde vore rotert 90 gradar mot klokka / venstre. Det trudde eg då og at eg hadde gjort, men det ser ikkje slik ut. Sidan eg ikkje gidder å bruke meir tid på det no, får de heller legge hovudet på skakke når de skal studere den nydelige kattungen vi hadde med tilbake frå Lilongwe. Den andre (ja, det var to) er ikkje med på biletet, men er på fanget til Cecilie i setet ved sida av. Thomas og Cecilie skal ha den eine, den andre skal Jack ha. Ingen katt på meg altså, men eg har jo Joy! Uansett blir det heilt sikker oppdateringar på både hund og katt, med høvelege bilete. Forhåpentleg rett veg.

Denne gongen tok vi ein annan veg tilbake frå Lilongwe, om Kasungu. Det var lenger, men også veldig vakkert. Eg gler meg til å sjå meir av landet, og prøve å vise dykk kor flott det er her! Her har eg tatt bilete frå bilen, i fart. Seinare var eg sjåfør også, og det var overraskande lett å køyre på feil side av bilen og vegen. Kanskje fordi det ikkje var så fryktelig mange andre bilar, det vil vise seg når eg etter kvart skal køyre rundt i eigen bil.