Eva i Malawi: 2014

No sit vi på flyplassen i Johannesburg, og ventar på flyet som skal ta oss til München, der vi skal på eit nytt fly til Oslo, der Thomas og Cecilie blir henta av familiane sine, og eg dreg vidare til Florø. Det gjer og Andrew og Solace, som skal vere i Florø det neste året. Dei siste dagane i Malawi vart litt meir dramatiske og styrete enn forventa (eg vart rana og mista veska mi med pass, kort, kamera og stort sett alt viktig). Men, som Thomas skreiv om i sitt siste innlegg, har vi blitt ganske gode på å ordne ting i Malawi etter eitt år med øving. Så eg fekk meg naudpass, og sjølv om alle i utgangspunktet rynkar litt på nasen av det knall-oransje, ikkje veldig offisielt utsjåande, tynne leikepasset mitt, slepte dei meg både ut av Malawi, inn i Sør-Afrika og gjennom passkontrollen på veg ut att. Eg antar at tyskarane heller ikkje vil slå seg vrange, og heime i Norge kan eg ordne meg eit nytt, skikkelig, eit.

Her i Johannesburg har vi brukt dagane på å lære oss korleis vi bør takle reintegrering på ein god måte, og dessutan prøvd å overlevere så mykje kunnskap og erfaringar som mogleg til Sille og Trygve, som skal ta over etter oss. I tillegg har vi blitt litt kjente, og hatt nokre gode måltid og ein fest eller to. Det er veldig rart å tenke på at dei no er i Nkhotakota (dei reiste i dag tidlig), og skal ta over liva våre. Bokstavelig talt: dei tek over jobb, hus, dyr, bilar, tilsette, vennar og kollegaer. Det blir rart, men eg gler meg til å følgje med på bloggane dei skal skrive!

I morgon ettermiddag landar eg i Florø. Det blir veldig fint, litt rart, og på sikt ganske skummelt, sidan eg ikkje veit kva eg skal gjere med resten av livet mitt. Men eg finn nok ut av det, og eg gler meg!

Sikkert veit eg at eg ikkje skal bu i Malawi i 2014, noko som gjer at denne bloggen no er historie. Tusen takk til alle som har lese, trass i noko ujamn innsats frå mi side. Det har vore fint å ha dette forumet til både å dele opplevingar, tankar og inntrykk med familie og vennar heime, og det har vore fint å skrive ned desse tinga og for min eigen del. Kven veit, kanskje eg opprettar ein ny blogg. Men denne er det slutt for no.

Takk!

Eg prøvde å legge ut denne posten i går, men internett og den gamle, slitne pcen min konspirerte mot meg og gjorde at eg måtte utsette ein dag. I dag: seks dagar igjen til vi set oss på flyet.

I dag er det akkurat ei veke til vi forlet Malawi, og under to veker til eg er heime igjen i Norge. Det er rart, fint, og litt trist. Dei siste månadane og vekene før jul var travle, både på jobb og privat. Vi har endelig fått i gang musikkskolen på kultursenteret (hurra!), og på toppen av det heile til og med fått våre eigne instrument! Det var den lengste og vanskelegaste shoppingprosessen eg nokon gong har vore med på, men etter over 40 e-postar fram og tilbake, mykje om og men med om vi skulle få momsfritak eller ikkje, hjelp frå ein hyggelig mann på den norske ambassaden og tre timar på flyplassen for å få unna alt tollbyråkratiet, hadde eg endelig alle instrumenta i bilen på veg til Nkhotakota. No er dei på plass, og allereie i ferd med å bli utslitne. Gard og Espen som er musikklærarar for oss, gjennom samarbeid med organisasjonen Music Crossroads i Lilongwe og Musikk og Ungdom i Norge, fokuserer derfor mykje på korleis handtere instrumenta og handsame dei pent, denne veka. Eg håpar det synk inn, slik at instrumenta kan vare lenge!

På privaten vart desember ein strålande månad for å få med meg delar av Malawi eg hittil ikkje har besøkt. Høgdepunktet – bokstaveleg talt – var ein fantastisk tur til det høgaste fjellet i Malawi, Mount Mulanje. Det er eigentleg eit fjellmassiv med mange høge toppar, og målet for vår tur var sjølvsagt den aller høgaste toppen: Sapitwa. Med sine 3002 moh er det den nest høgaste fjelltoppen i sørlege Afrika, etter Kilimanjaro, og solid høgderekord for meg personleg. Med fantastisk natur, ditto utsikt, koselege hytter å overnatte i og akkurat passe utfordrande nesten-klatring på veg mot toppen, vart det ei turoppleving som gir meirsmak på toppturar.

Etter ei veldig koselig julefeiring heime i Nkhotakota, med pinnekjøttmiddag på julaftan, inkludert nesten alle dei viktigaste ingrediensane (utanom familien, då), sette vi oss i bilen for å dra nordover. Tidlegare har vi ikkje vore så veldig langt nord, og no var det absolutt på tide; Nord-Malawi er nydelig! Vi overnatta to netter nær Livingstonia på The Mushroom Farm, ein backpacker/hippie-øko-lodge som ligg kilt inn i ei fjellside mange hundre meter over innsjøen, noko som gjer utsikta ganske spektakulær. Kjempegod mat har dei og.

Eigentleg hadde vi tenkt å bu fire netter på soppgården, og bruke det som utgangspunkt for fotturar i området. Men då det viste seg at det var ein del lenger derfrå til Nyika-platået enn vi trudde, sette vi oss i bilen igjen, for dit hadde vi veldig lyst. Platået er nok mest for dei som har veldig lyst, og i tillegg har litt pengar og eigen bil, for det er ikkje akkurat veldig tilgjengelig. Sju timar på grus-/gjørmeveg etter avgang frå Livingstonia, seks av dei med køyring, ein med dekkskifte/dekkfiksing etter punktering og proviantering i Rumphi, var vi framme på den einaste overnattingsstaden i heile nasjonalparken. Der betalte vi 15 dollar for leige av telt og soveposar, pluss 15 dollar til for leige av teltplass, alt sjølvsagt pr person pr natt. Stive prisar, men det var likevel verdt det. Heilt ulikt resten av Malawi, utrolig spesielt landskap med store, rullande åsar, kjølig klima fordi det ligg så høgt, og grasande sebra og ulike typar antiloper. Og vi såg ein leopard! Dessverre var han så rask at vi ikkje rakk å ta bilete før han var forsvunne inn i skogen. Vi har og besøkt det høgaste fjellet her i området: Nchisi-fjellet, med ekte regnskog og nydelig utsikt.

Nyttårsaftan feira vi på vår faste helgedestinasjon: Fish Eagle Bay. Det vart ei veldig annleis feiring enn å kle seg ut og bere tunge ting gjennom Strandgata i Florø i vind og kulde, men midnattsbad med sprudlevin og mykje bra folk på favorittstranda var heller ikkje feil.

Sist helg hadde eg og Cecilie instruktørtrening i sjølforsvar for jenter på samme stad, det var kjempekjekt, og veldig stas og dei fire tøffe jentene var kjempeflinke. Så no håpar eg dei vil halde fram med sjølforsvarskursa!

No er det veldig lite som gjenstår her, litt pakking og kasting, avskjedsfest på Kultursenteret på fredag, ein siste tur til Fish Eagle på søndag – og så siste køyretur til Lilongwe på måndag. Det blir rart. Men fint. Eg gler meg til å komme heim, sjølv om dei siste månadane har vore veldig bra, og Nkhotakota verkeleg har kjentes som heime. Eg håpar berre eg ikkje frys i hel i minusgradene der heime!

P.S: Dersom de er nysgjerrige på livet i Nkhotakota også etter at eg har reist, kan de følgje med på bloggen til Trygve! Han skal ta over jobben til Thomas, og huset og hundane mine. I førre veke var han nokre dagar på besøk, så han har allereie starta Malawi-blogginga.

Dette er Chisepo, hytta som ligg nærast Sapitwa på Mulanje-platået. Her overnatta vi før vi gjekk opp på toppen, som de kan sjå i bakgrunnen, kl fem neste morgon.

Utsikten frå hytta er spektakulær.

Inni var det enkelt, men veldig koselig. Vi fekk villmynte av oppsynsmannen, som vi laga te av. Smakte litt mynte, litt timian, og heilt rett.

Solnedgang og skyer øydela ikkje akkurat utsikten.

Den flinke og snille oppsynsmannen hogga ved til oss. Han varma og vatn til bad og te.

Klokka er fem om morgonen, og vi er klar for tur.

Om det hadde vore brattare, måtte vi hatt utstyr. Om det hadde regna, måtte vi snudd. Dette er guiden vår, Peter, som har guida folk på Mulanje-platået i ni år.

Av ein eller annan grunn insisterer internett på å legge biletet på sida. Og eg orkar ikkje krangle med internett om akkurat det i dag. Men her er vi altså på toppen!

Ingenting å seie på utsikten frå toppen heller.

I nokre retningar.

Etter toppturen gikk vi til ei anna hytte, der vi overnatta før nedturen. Solnedgangen her var også heilt ok.

På julaftan hadde vi og ein skikkelig luksuriøs frukost, med mellom anna ost, kjøt, heimelaga rundstykker, heimesylta rødbeter, og norsk røykelaks! Sistnemnde fann vi i frysedisken på favorittbutikken i Lilongwe, og var eitt av høgdepunkta.